Łużyce są zagadkową i w zasadzie nieznaną w Polsce krainą, podzieloną po II wojnie światowej przez granicę Polsko-Niemiecką. Polskie Łużyce to w zasadzie historyczna legenda, pozostałość po dawnej świetności miejscowych magnatów, pokopalniany krajobraz nadający się do kręcenia filmów o przedpotopowych zwierzętach, piękne lasy i miasteczka. Niemieckie Łużyce, to żywy ciągle język serbski, podwójne nazwy ulic i placów, pisane po niemiecku i po łużycku, i całkowicie nieznana, a ciekawa historia najmniejszego narodu zaliczanego do zachodnich Słowian. Historyczne Łużyce, to także region zapisany w pamięci Polaków – Stanisława Poniatowskiego i Stanisława Staszica, którzy penetrowali ten region, rozumiejąc, że w odmienionej rzeczywistości politycznej może on ciążyć w kierunku Polski. Są jeszcze najbardziej zaskakujące Łużyce – geologiczno-przyrodnicze. Obfitują one w niezwykłe tajemnice, jak choćby historia o małżach perłopławach żyjących do niedawna w dopływach Kwisy.

Nie można zrozumieć tragedii Rzeczpospolitej w XVII wieku bez dokładnej analizy momentu, kiedy to Gustaw Adolf, uzurpator na szwedzkim tronie, próbował zniszczyć to państwo, za pomocą jednej, dobrze przygotowanej i sprawnie przeprowadzonej akcji zbrojnej. Wojna ta – wielka wojna pruska – nie ma należycie wyeksponowanego miejsca w polskiej historiografii, albowiem przyćmiły ją dramaty późniejsze – wojna z Chmielnickim, Potop i wojna z Moskwą. To jednak tam, w Prusach Królewskich, w latach 1625 – 1635 rodziły się zręby planu, który o mało nie doprowadził do likwidacji Rzeczpospolitej. Tam także wykuwały się idee i kadry, które ten projekt unieważniły.