Tom zawiera najważniejszą sporną publicystykę Jüngera z lat 1919-1936. Teksty stanowią kwintesencję narodowo-rewolucyjnego myślenia elitarnych grup niemieckiej „rewolucji konserwatywnej” i zawierają szereg teoretycznych pomysłów odczytywania nowoczesnej rzeczywistości. W sensie literackim oscylują między żarliwością politycznej polemiki a chłodem intelektualnej analizy, stanowiąc główne – choć rozproszone – dzieło pisarza w latach 20. Te właśnie teksty są decydujące dla zrozumienia republiki weimarskiej, ruchów narodowych dwudziestego stulecia, ale także skomplikowanego stosunku konserwatyzmu do nowoczesności. Powieściopisarz i eseista Ernst Jünger na stałe zagościł w panteonie wielkich niemieckiej literatury. Jeden z najstarszych konwertytów na katolicyzm (w wieku 101 lat!), w okresie Republiki Weimarskiej był czołowym ideologiem rewolucyjnego nacjonalizmu, będącego istotną częścią składową tzw. „rewolucji konserwatywnej”. Zbiór publicystyki z lat 1919-1936, który oddaje do dyspozycji Czytelnikowi wydawnictwo Arcana, jest swoistą esencją wizji nacjonalizmu, państwa, stosunku do rzeczywistości ze strony grup narodowo-rewolucyjnych z okresu Republiki Weimarskiej, którą długoletni przyjaciel pisarza Ernst Niekisch określał, jako „zwierzę ofiarne pochylające pokornie kark pod krwiożerczym spojrzeniem prześladowcy”. Działalność na niwie publicystycznej, rola jednego z głównych ideologów nowego nacjonalizmu sprawiała, iż Ernst Jünger darzony był olbrzymią estymą także pośród przeciwników politycznych. Karl Radek miał powiedzieć, iż pozyskanie dla Komunistycznej Partii Niemiec osoby pokroju Jüngera miałoby większą wartość, niż wszystkie nowe głosy wyborców razem wzięte. Obecna w publicystyce politycznej tamtych dni żarliwa niechęć do liberalnej demokracji, której ucieleśnieniem była Republika Weimarska, ta „pseudopaństwowość rządzona przez politycznych bankrutów i impotentów”, były i są powodem dla wykazujących się iście rewolucyjną czujnością zawodowych „antyfaszystów” do oskarżeń autora „W stalowych burzach” o „sympatie dla nazizmu” i wytaczanie działa zamykającego usta, a mianowicie stygmatu „antysemityzmu”. Należy powiedzieć, iż Jünger po roku 1933 wycofał się z życia politycznego, udając się na jak to określał „wewnętrzną emigrację”, niejako przewidując zbliżającą się dla Niemiec katastrofę. Dla wielu jego przyjaciół z kręgów narodowo-rewolucyjnych dojście Hitlera do władzy oznaczało w najlepszym razie konieczność opuszczenia ojczyzny, w najgorszym śmierć. W czasach, gdy demoliberalna gawiedź bez zastanowienia stawia znak równości pomiędzy hitleryzmem a niemieckim rewolucyjnym nacjonalizmem, charakterystyczne były losy chociażby Ernsta Niekischa, który swoje zaangażowanie polityczne okupił aresztowaniem w 1937 roku przez gestapo i skazaniem na dożywotnie więzienie. Opuścił je w 1945 roku na poły sparaliżowany i z zaawansowaną ślepotą.
