Przedstawiamy w tym opracowaniu dwa polskie siedemnastowieczne dzieła dotyczące dwóch różnych obszarów świata, jednak połączone kilkoma wspólnymi cechami. Obydwa są autorstwa jednego człowieka – krakowianina, ojca jezuity Fryderyka Szembeka (1575-1644), tłumacza i wydawcy pierwszych polskich publikacji o tematyce misyjnej. Obydwa powstały na podstawie relacji jezuickich misjonarzy poznających z autopsji nowe terytoria, ale zostały skomponowane przez autora, który miejsc w nich przedstawionych nigdy nie odwiedził. Obydwa stanowią pierwsze w języku polskim próby opisu odmiennych, nieznanych wzorców kulturowych metodą wyjaśniania nieznanego poprzez to, co znane i zrozumiałe (jednak często pojmowane nie przez wszystkich jednakowo, w zależności od poziomu wykształcenia czy sposobu podejścia, jak na przykład dogmaty wiary, symbole bądź zachowania symboliczne). Ponadto można także zwrócić uwagę na konstrukcyjną symetrię tytułów obu dzieł.