Autobiograficzne „Wspomnienia z czasu wojny 1939-1945”, urodzonej w 1928 roku w Grudziądzu Marii Daniel, opisują realia wojennej i okupacyjnej codzienności życia spędzonego przede wszystkim w Bydgoszczy i w Grudziądzu. Jest to zapis przeżyć córki oficera Wojska Polskiego w randze kapitana, Feliksa Kocińskiego (m.in. uczestnika kampanii wrześniowej 1939, obrońcy Warszawy, jeńca niemieckich oflagów). Pierwsze dziesięciolecie życia upłynęło autorce na Kresach, gdzie w Korpusie Ochrony Pogranicza służył jej ojciec – najpierw w Żytyniu Wielkim (1928-1933), potem w Tarnopolu (1933-1938). Latem 1938 roku dziesięcioletnia Maria Kocińska razem z rodziną trafiła do Bydgoszczy. Kiedy wybuchła II wojna światowa, autorka i jej matka – wraz z innymi rodzinami oficerskimi – musiały wagonami towarowymi uciekać na Wschód, do wioski Horodło, gdzie z dala od frontu miały spokojnie przeczekać działania militarne. Jednak z chwilą radzieckiej agresji na Polskę rodziny oficerskie w Horodle nieoczekiwanie znalazły się epicentrum wojny. Niebezpieczna tułaczka z powrotem do rodzinnego Grudziądza, a potem długie i koszmarne lata spędzone tam pod niemiecką okupacją, dramatyczny okres sześciotygodniowych walk o miasto i wreszcie jego „wyzwolenie” przez armię sowiecką to główna oś niniejszych wspomnień.

Wspomnienia Marii Daniel to unikalne świadectwo czasu wojny. Poza skrupulatnymi opisami ówczesnych realiów codziennego życia, jak choćby w okupowanym Grudziądzu, poruszonych jest wiele pasjonujących wątków, jak – relacja ojca autorki z przebiegu tzw. „bydgoskiej krwawej niedzieli” czy opis upadku Twierdzy Grudziądz w 1945 roku.