Papież, Cesarstwo i jurysprudencja kreatywna to zbiór artykułów, w których opisuję prawne manipulacje tworzone w tzw. świecie niemieckim. Chodzi tu o wybrane manipulacje o znaczeniu politycznym, obecne w świecie niemieckim aż do detronizacji ostatniego z Habsburgów Karola I (1919). Innymi słowy tematem mojej najnowszej książki jest niejawna walka o władzę, czyli archontologia. Dlaczego Papież w jej tytule? Dlatego, że główną przeszkodą do władzy na skalę globalną dla cesarstwa był i jest Biskup Rzymu. Wystarczy tu wspomnieć o najeździe armii króla Niemiec Henryka IV Salickiego na Rzym w 1083 roku w odpowiedzi na dwukrotną ekskomunikę Henryka IV przez św. Grzegorza VII. Papież, któremu poświęcam 1 część mojej książki, to właśnie św. Grzegorz VII. Ze względu na dzieło którego się podjął można śmiało nazywać go wielkim. Zwany był również papieżem kupców. Ja zaś ośmielam się nazwać go Papieżem skuteczności. Przeciwności, z którymi mierzy się Grzegorz VII, są gigantyczne. W przenośni i dosłownie są to giganci opętani kultem siły i niebotyczną arogancją. Są to gigantyczne, prehistoryczne moce, których racją bytu, jest zepchnięcie sprawiedliwości na margines. Są to możnowładcy idący po władzę po trupach. Zdolni do każdej zbrodni i każdego łajdactwa. Do jednego ze swoich zaufanych przyjaciół pisze o wyborze na papieża w tych słowach: „Stanąłem nad głębią, zaś ona mnie ogarnęła …. Lęk i drżenie przyszyły mnie, a ciemność mnie okryła”.

Druga część tej książki jest poświęcona zakonowi krzyżackiemu, zbrojnemu ramieniu cesarstwa i Ligi hanzeatyckiej. Oczywiście do czasu. Reformacja sterowana z „tylnego siedzenia” przez Fryderyka Saskiego zwanego Mądrym odrywa pruską gałąź zakonu od imperialnych interesów dynastii Habsburgów. Ponurym arcydziełem jurysprudencji kreatywnej są próby zmanipulowania traktatu krakowskiego (1525) przez Albrechta Hohenzollerna, który tylko pozornie poddaje się władzy Zygmunta I Starego. Są to wyraźne kroki zmierzające do skorumpowania polskiej arystokracji i oderwania jej od Rzeczypospolitej i Kościoła.

Habsburgowie zaś to mistrzowie jurysprudencji kreatywnej. Trzeci rozdział poświęcony jest ich osiągnięciom na tym polu. Wspominam w nim m.in. o bardzo ciekawym, „kreatywnym” podejściu do Konstytucji 3 maja prezentowanym przez oddanego sługę Habsburgów, hr. von Kaunitz. Co ciekawe schyłek imperium Habsburgów to właśnie dramatyczna walka przedostatniego przedstawiciela tego klanu, Franciszka Józefa, o utrzymanie cesarskich prerogatyw.