Powyższe studia – mające interdyscyplinarny charakter – pozwoliły zweryfikować przyjęte tezy dotyczące początków polskiej ekonomii matematycznej. Ogólna teza brzmi: pogląd o pierwszeństwie Władysława Mariana Zawadzkiego w stosowaniu narzędzi matematycznych do rozważań ekonomicznych jest błędny. Tezę ogólną uzupełniają następujące tezy szczegółowe: pierwszym polskim uczonym, wykorzystującym język matematyki w ekonomii, był przebywający na emigracji we Francji Józef Maria Hoene Wroński. Do budowy swych koncepcji uczony ten jako pierwszy zastosował równania różniczkowe. Pochodzący z Wilna Zygmunt Rewkowski jako pierwszy posiłkował się rachunkiem różniczkowym do wyznaczenia optymalnych wielkości ekonomicznych. Z zakresu teorii statystyki zaproponował nowe sposoby wyliczania średnich oraz szacowania błędów obserwacji. Leon Winiarski, przebywający w Lozannie i Genewie w okresie rozkwitu szkoły matematycznej, nie stworzył – wbrew poglądom niektórych historyków polskiej ekonomii – żadnej sformalizowanej koncepcji ekonomicznej, a jedynie propagował zalety metody matematycznej.