Autor opisał wykorzystywanie nauki do celów ideologicznych i politycznych, np. głośną sprawę Marii Spiridonowej – pierwszej ofiary psychiatrii politycznej w Związku Radzieckim. Charakteryzuje psychiatrię sowiecką w pierwszych latach po przewrocie październikowym 1917 r., najważniejsze instytuty i szpitale psychiatryczne w Piotrogrodzie i Moskwie. Obszernie odtworzone zostały spory filozoficzne w sowieckim marksizmie lat 20. – dyskusja „mechanicystów” z „dialektykami”. Autor przedstawił sylwetki m.in. A.A. Uchtomskiego, W.A. Wagnera i W.M. Bechterewa. Oparł się na rosyjskich źródłach archiwalnych.